Τρείς φορές εμβολιάζεται ένα κουτάβι ξεκινώντας από ηλικία 6-8 εβδομάδων. Ανά 4 εβδομάδες για Carre, παρβοεντερίτιδα, λεπτοσπείρωση και ηπατίτιδα υποχρεωτικά, και για την τραχειοβρογχίτιδα του σκύλου προαιρετικά.

Ο αρσενικός ή θηλυκός σκύλος σας θα ωριμάσει σεξουαλικά γύρω στους 6-7 μήνες της ζωής του, αν και μπορεί να υπάρχουν μικρές αποκλίσεις ανάλογα με τη φυλή. Για να αποτρέψετε τον κίνδυνο μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, είναι καλύτερο να τον στειρώσετε πριν φτάσει σε αυτήν την ηλικία.

Αρσενικά

1. Αποτρέπεται η εμφάνιση νεοπλασιών των όρχεων.
2. Μειώνεται σε μεγάλο βαθμό η πιθανότητα εμφάνισης παθήσεων του προστάτη, οι οποίες είναι πολύ συχνές στους σκύλους, όπως η υπερπλασία και η προστατίτιδα.
3. Σε περίπτωση κρυψορχίας (παραμονή του ενός ή και των δύο όρχεων στην κοιλιακή κοιλότητα ή στον βουβωνικό πόρο) η στείρωση είναι απαραίτητη για την πρόληψη περεταίρω παθολογικών καταστάσεων.
4. Αποφεύγεται ανεπιθύμητη συμπεριφορά : το κυνήγι του θηλυκού σταματάει και επομένως εμπλέκονται σε λιγότερους τσακωμούς. Η τάση για «μαρκάρισμα» με ούρα σχεδόν εξαφανίζεται. Ακόμη μειώνεται η κυριαρχική τους τάση και η επιθετική συμπεριφορά λόγω έλλειψης ορμονών (σ.σ. δεν συμφωνούν όλοι οι επιστήμονες με αυτό)

Θηλυκά:

1. Προλαμβάνεται μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Ένας προφανής λόγος για να καταφύγει ο ιδιοκτήτης στην στείρωση είναι για να αποφύγει ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, ιδιαίτερα μάλιστα εάν δεν επιθυμεί κουτάβια από το ζώο του. Και πράγματι, αν η σκύλα δεν είναι ιδιαίτερης αξίας γενεαλογικής ή ειδικών προδιαγραφών ζώο, η ακόμα αν ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να εξασφαλίσει την διάθεση των κουταβιών, τότε γιατί να ριψοκινδυνεύσει ένα «αναπαραγωγικό ατύχημα;». Ένα τέτοιο είδους «ατύχημα» είναι πολύ εύκολο να συμβεί κατά τη διάρκεια του περιπάτου, του κυνηγίου ή ακόμα και μέσα στον περίβολο μιας μονοκατοικίας, από το αρσενικό του γείτονα, του συναδέλφου κυνηγού ή και από ένα αδέσποτο. Επίσης σε νοικοκυριά στα οποία διαμένουν ένα αρσενικό και θηλυκό είναι μάλλον βέβαιο ότι θα υπάρξει ανεπιθύμητη κύηση. 
   Αλλά και σε ζώα αξίας, των οποίων ο ιδιοκτήτης δεν επιθυμεί απογόνους από αυτά, πάλι η στείρωση είναι μια καλή λύση, όπως και στις περιπτώσεις εκείνες, στις οποίες ο ιδιοκτήτης θεωρεί πως ο αναπαραγωγικός κύκλος του ζώου του έχει κλείσει αφού αυτό έχει ήδη γεννήσει μια η περισσότερες φορές. Γεγονός είναι πως ο ιδιοκτήτης έχει ένα άγχος λιγότερο, σε ότι αφορά την σκύλα του, αν επιλέξει τη στείρωση. 
2. Είναι η θεραπεία εκλογής σε παθολογικές καταστάσεις της μήτρας όπως πυομήτρα (μόλυνση της μήτρας με συγκέντρωση πύου), μητρίτιδα, κυστικές αλλοιώσεις, ρήξη ή συστροφή μήτρας και νεοπλασίες
3. Δεν στάζει αίμα κατά την περίοδο και δεν ακολουθούν το σκύλο υποψήφιοι αρσενικοί επιβήτορες.
4. Έχει παρατηρηθεί βελτίωση συμπεριφοράς και στα θηλυκά (αμφιλεγόμενη από μερικούς).

       5.Η στείρωση, επίσης, μειώνει την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του μαστού στο θηλυκό σκύλο:

• Αν η στείρωση διενεργηθεί πριν τον 6 μήνα ζωής του ζώου, η πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του μαστού, σχεδόν, εκμηδενίζεται.
• Κάποια προστασία από τον καρκίνο του μαστού παρέχεται ακόμη και σε ζώα στα οποία η στείρωση διενεργείται πριν την ηλικία των 2,5 ετών ή πριν εμφανίσουν τον 4^ο οίστρο της ζωής τους.
• Η στείρωση συστήνεται να διενεργείται ακόμη και μετά την εμφάνιση του καρκίνου του μαστού καθώς διευκολύνει την εντόπιση νέων εστιών καρκίνου.

6.Μπορεί να βοηθήσει στη θεραπεία και βελτίωση της κλινικής εικόνας των ζώων με πρόπτωση κόλπου, πρόπτωση μήτρας και ενδοκρινολογικά προβλήματα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης.

7. Σε ορισμένες παθολογικές καταστάσεις του σκύλου, η στείρωση είναι σχεδόν επιβεβλημένη. Για παράδειγμα, η δεμοδεκτική ψώρα, μεταδίδεται από τη μητέρα στα κουτάβια και γι αυτό πρέπει τα θηλυκά να αποκλειστούν από την αναπαραγωγή . Οι ορμονικές διαταραχές του θηλυκού, η ορμονική αλλεργία και η επιληψία είναι επίσης καταστάσεις στις οποίες η στείρωση έχει θεραπευτικό ρόλο

Το κουτάβι αρχίζει να μαθαίνει από τις πρώτες κιόλας μέρες της ζωής του αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον του. Όσο πιο νωρίς ξεκινήσει εκπαίδευση με τον ιδιοκτήτη του, τόσο το καλύτερο. Συνήθως  η εκπαίδευση ξεκινάει στην ηλικία των δύο μηνών.

Η νόσος του CARRE είναι ένα από τα σοβαρότερα ιογενή νοσήματα του σκύλου και άλλων σαρκοφάγων ζώων, που μεταδίδεται πολύ εύκολα και έχει παγκόσμια εξάπλωση. Μοιάζει με την ιλαρά του ανθρώπου.

Αν και προσβάλλονται σκύλοι κάθε ηλικίας ευπαθέστερα είναι τα κουτάβια (2-6 μηνών) ιδιαίτερα όταν είναι ανεμβολίαστα και εκτεθούν στον ιό κατά το διάστημα που ο τίτλος των μητρικών αντισωμάτων που πήραν με το πρωτόγαλα δεν είναι προστατευτικός.

Εκτός από τον σκύλο προσβάλλονται και πολλά είδη άγριων σαρκοφάγων π.χ. λύκος αλεπού, νυφίτσες, ασβός, ρακούν, αρκούδα, πάντα, λιοντάρι

ΜΕΤΑΔΟΣΗ

Τα άρρωστα ζώα αποβάλλουν τον ιό σε όλες τις εκκρίσεις και απεκκρίσεις τους. Ο ιός εισέρχεται στον οργανισμό κυρίως με την εισπνοή των σταγονιδοποιημένων εκκρίσεων μολυσμένων ή άρρωστων ζώων και ύστερα από επαφή με διάφορα αντικείμενα που έχουν μολυνθεί.

Η μετάδοση της νόσου διευκολύνεται εκεί όπου μεγάλος αριθμός ζώων διατηρείται σε συνθήκες συνωστισμού (π.χ. καταφύγια)

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Τα συμπτώματα είναι αποτέλεσμα της προσβολής του αναπνευστικού, του πεπτικού, του νευρικού και του λεμφικού συστήματος.

Το ποσοστό θνησιμότητας εξαρτάται άμεσα από την λοιμογόνο δύναμη του στελέχους του ιού την ηλικία του ζώου και την ανοσολογική ανταπόκριση του ζώου.

Η συμπτωματολογία της νόσου περιλαμβάνει: λήθαργο, ανορεξία, πυρετό, βλεννοπυώδες ρινικό και οφθαλμικό έκκριμα, βήχας, εμετοί και διάρροια λόγω οξείας γαστρεντερίτιδας αιφνίδια απώλεια της όρασης, επιληπτικές κρίσεις. Χαρακτηριστικό της νόσου αποτελεί και η σκληροπελματία, οι σκύλοι όταν περπατάνε είναι λες και φοράνε κλακέτες.

Σε νεογέννητα κουτάβια κάτω των 7 ημερών έχει βρεθεί ότι ο ιός μπορεί να προκαλέσει μυοκαρδίτιδα.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η πιθανή διάγνωση της νόσου του CARRE στηρίζεται στην εμφάνιση των τυπικών συμπτωμάτων σε νεαρούς (2-6 μηνών) και ανεπαρκώς εμβολιασμένους σκύλους με ιστορικό πιθανής έκθεσης στον ιό.

Στα ύποπτα περιστατικά πρέπει να γίνεται α)πλήρης αιματολογικός έλεγχος για διαπίστωση μεταβολών στον αριθμό των λευκών, β)ακτινογραφία θώρακα για διαπίστωση πνευμονίας ή αλλοιώσεων στο πνευμονικό παρέγχυμα. Άλλες μέθοδοι διάγνωσης είναι η ανάλυση εγκεφαλονωτιαίου υγρού, η ορολογική εξέταση και οι ιολογικές εξετάσεις.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Δεν υπάρχουν αποτελεσματικά ειδικά φάρμακα κατά του ιού. Η θεραπεία κατά του ιού της νόσου του Carre είναι καθαρά συμπτωματική και υποστηρικτική. Εφόσον είναι δυνατόν η θεραπεία πρέπει να γίνεται σε απομονωμένο νοσηλευτήριο προκειμένου να εμποδιστεί η αερογενής μετάδοση της νόσου στα άλλα νοσηλευόμενα ζώα.

ΠΡΟΓΝΩΣΗ

Η θνησιμότητα ποικίλλει αλλά είναι ιδιαίτερη υψηλή στα κουτάβια και συγκεκριμένα σε εκείνα που παρουσιάζουν υψηλό πυρετό, πνευμονία, βαριά πολυσυστηματική νόσο και εγκεφαλομυελίτιδα.

Οι νευρολογικές διαταραχές επιδεινώνονται προοδευτικά και είναι μη αναστρέψιμες, αν παρουσιαστούν η ευθανασία του ζώου είναι η μοναδική επιλογή.

ΠΡΟΛΗΨΗ

Η πρόληψη γίνεται με την παθητική ανοσοποιήση και τον εμβολιασμό.

Η παθητική ανοσοποίηση των νεογέννητων ζώων γίνεται με τη λήψη πρωτογάλακτος από τις μητέρες τους εφόσον όμως είναι ήδη εμβολιασμένες κατά του ιού.

Συνίστανται ιδιαίτερα ο εμβολιασμός όλων των σκύλων κατά της νόσου Carre. Στα κουτάβια γίνονται 3 διαδοχικοί εμβολιασμοί και έπειτα κάθε χρόνο επανεμβολιασμός.